Zonder te willen opscheppen, durf ik zeggen dat onze zonen goed zijn in communiceren. Ik weet niet of de erfelijkheid of het beroep van de mama daar voor iets tussen zit, maar het is een feit dat ze zich goed kunnen uitdrukken.
Victor communiceert sinds hij een week of vijf was. Hij lacht als je hem aankijkt, herkent duidelijk de mama, de papa, broer en Kiki. Als je geduld hebt, frazelt hij soms terug als je met hem praat, net alsof hij echt iets wil zeggen.
Grote broer staat iets verder qua communicatie. Hij heeft het lang moeilijk gehad met woordjes vormen en ook nu nog spreekt hij niet alle letters even goed uit. Maar als je eens een dagje met hem alleen bent, valt pas op dat zijn 'tetter' nooit meer stil staat. Op alles heeft hij opmerkingen, over alles heeft hij vragen of wil hij meer weten. Dat belooft voor als die twee eens samen gaan communiceren...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten